آدم ها مي آيند…خودشان را نشان مي دهند..وقتي که برايت مهم نيستاصرار مي کنند!اصرار براي اثبات وجودشان,براي اثبات بودنشان…و ماندنشان!اصرار ميکنند که تو بايدباشي همراهشان…همان آدم ها,وقتي که پذيرفتيبودنشان را,ماندشان را…وقتي که باورشان کردي…مي روند!با بهانه هاي پوچ!به بي بهانگي!به سادگي!مي روند…مي روند…و تو مي ماني با باوريکه…!+ پيشانيم شکست؛شانه اي را که براي گريه کردن انتخاب کرده بودم، جا خالي داد